Etrius

Etrius


Tekst ten pochodzi z dodatku "Vampire the Dark Ages: Sourcebook- House of Tremere" i został przeze mnie przetłumaczony. Jest to jedno z najlepszych źródeł wiedzy o Councilorze Etriusie, gdyż przedstawia jego dzieje już od czasów młodości. Może komuś się przyda...

Urodzony poza Gotenbergiem, w Szwecji w 850 roku, Etrius był inteligentnym, pilnym dzieckiem które za sprawą Wikingów stało się jednym z pierwszych chrześcijan na tamtej ziemi. Ojciec Etriusa służył jako protektor i patron Ansgara, niemieckiego biskupa, który zorganizował pierwszą oficjalną misję do Szwecji w 869. Ansgar zrobił duże wrażenie na młodym, zdolnym Etriusie, który znajdował w sobie silny pociąg do chrześcijańskiej doktryny. Nawet od początku istnienia jego wiara była samoistna: jego wiara była jego podstawową świętością. Pojmując istotę świętości, on często wybaczał sobie grzechy, które potępiał u innych. Rozumiejąc, że pierwszym krokiem do kanonizacji było założenie szat duchownego, zdecydował się zostać duchownym. To musiało być trudnym zadaniem w nadal pogańskiej Szwecji. Jego ojciec wysłał go na pielgrzymkę do Rzymu. Zwyczajnego dnia ich podróży, pielgrzymka została zaatakowana przez wrogów ojca Etriusa. Etrius został wzięty jako niewolnik i sprzedany w dalekim Konstantynopolu. Etrius wiedział, że jest to część wielkiego planu Boga wobec niego. Jego nabywcą był Tremere, który natychmiast dostrzegł w nim nieobrobiony talent magiczny i uzdolnienie dla następujących rozkazów. Tremere uczynił z Etriusa swego ucznia, pierwszego odkąd doznał niepowodzenia przy próbie przejęcia władzy nad Zakonem Hermesa. Etrius długo pozostawał przy boku Tremera kiedy ten udowadniał że jest potężnym magiem. Tremere tolerował jego chrześcijańską doktrynę okazjonalnie przypominając mu że jego Kościół jest wrogiem czarodziejów. Etrius nie rozumiał wyjaśnienia, że jego Pan pewnie chciał by on stał się magiem. W przeciwnym razie dlaczego On planowałby przeznaczenie Etriusa, które miało go spotkać?

Arogancja Etriusa rosła w miarę jak powstrzymywał swe starzenie się i przemijanie występujące u jego rówieśników. Przedstawił ideę nadciągającej beatyfikacji jego umysłu, kończącą się stwierdzeniem, że Bóg miał większy plan w stosunku do niego niż uczynienie go zwykłym świętym. W połowie 900 roku zaczął zachowywać się tak, jakby jakiekolwiek działanie, które podjął cieszyło się Boskim zatwierdzeniem. W 962 doprowadził do zniszczenia informatora, który próbował przedstawić mało znaczącą zmowę Tremera z rywalizującymi magami. Usprawiedliwił to przez stwierdzenie, ze jeśli uczniowie zabiliby dla niego, Chrystus nigdy nie zostałby ukrzyżowany. Tremere uśmiechnął się kiedy to usłyszał.

Kiedy Etrius po raz pierwszy spotkał Goratrixa, jeszcze jako uczeń, obaj znienawidzili się na swój widok. Tremere przygotował go na niechęć jego poprzednika. Etrius zobaczył w Goratrixie całe zło, od którego wierzył że sam jest wolny. Goratrix uważał go za hipokrytę biblijnych proporcji. Im zręczniej Goratrix ukazywał wady służącej Etriusowi teologii, tym bardziej Etrius przystawał do nich. Etrius, widząc że Goratrix chciał zaćmić Tremera, zaczął wyobrażać sobie lojalność do swego pana jako najważniejszą i największą cnotę ze wszystkich. Etrius wybudował małą chantrę w Wiedniu w 920, i był jej nieobecnym, ale najważniejszym panem aż do roku 1022. Podczas posiadania własności ziemskiej spokojnie złamał cichy, hermetyczny zakaz wplątywania się w politykę śmiertelnych poprzez pomoc niemieckiemu królowi ( a potem Świętemu Imperium Rzymskiemu) Otto Wspaniałemu przeciw węgierskim hordom w bitwie pod Lechfled w 955. Robił to jako część swego planu mającego na celu usprawnienie kontaktów z austriackim kościołem i warstwami rządzącymi. Chociaż Węgrzy byli w 955 chętni do zamiany w chrześcijan, Etrius widział ich jako niegodziwych pogan takich jak jego własni rodacy. Podczas wiedeńskich lat, Etrius spotkał Mendacaminę, splatając się z nią w potępianej i nierozumianej, wzajemnej namiętności.

W 980, przejął drugie kierownictwo w rytuale Goratrixa poświęcającym Ceoris. Upokarzająco, wybrał miejsce dla surowego członka Goratrixa u ustacha maga Ponticulusa, który musiał zostać ścięty po popełnionym rytualnym błędzie. Później zakwestionował budownicze metody Goratrixa, i stworzył odseparowaną chantrę w górach. Spędzał dużo czasu w Ceoris podczas swych wczesnych dni, ku przerażeniu jego rywala Goratrixa. W 966, ostatecznie udowodnił Goratrixowi, że magia się zmniejsza. Wtedy oboje wściekle współzawodniczyli w znalezieniu sposobu sprzeciwiającego się zjawisku. Jego gorliwość skierowała Etriusa na porzucenie proskrypcji jego pana przeciw diabolistom. Próbował podwajać formy diabła- czarując magią bez faktycznego kontaktowania z demonami. Jego eksperyment poszedł fatalnie w 1014 roku, kiedy przyciągnął prawdziwą hordę diabłów (i nawet otworzył wejście do piekielnych sfer), i musiał porzucić całe labolatoria dla demonicznego gospodarza. Goratrix przeskoczył go z 1022, pracując nad magią którą przeistoczyła Tremera i siedmiu z jego domu, właczając Etriusa i Goratrixa, w wampiry. Etrius był przerażony i śmiał mieć głos dotyczący jego nieśmiertelnej duszy. Jego towarzysze zmieniali znane poglądy i Etrius czuł się nieważny. (Jego śmiertelny sprzeciw nie miał żadnej długowieczności. W późniejszych nocach, z odchodzącym Goratrixem i wampiryzmem jako środkiem istnienia Tremere, Etrius chciał by twierdzono, że to on był tym, kto sformułował wielki rytuał.)

W 1024 duch Ponticulusa ukazał się przed Etriusem ostrzegając go, ze Goratrix konspiruje z nadnaturalnym isnieniem powodując ceremonię Przemiany. Ponticulus popędzał Etriusa, by namówił innych uczestników rytuału do samobójstwa, by magia nie była zniszczona przez świat. Etrius długo oczekiwał pojawienia się Ponticulusa i działał by związać ducha, ale zawiódł. Ponticulus uciekł i wyjawił sekrety Tremere Tzimisce.
Etrius wrócił do swojej walki przeciwko Goratrixowi, nalegając na ostrożność kiedy oni Przeistaczali nowych członków. Tamci Przeistaczani bez zgody nie mogliby być zaufanymi, argumentował Etrius. Zaćmiewał strategiczną mądrość jego planu przez układanie sprzeciwów w religijne słowa. Kiedy Tremere powstrzymał się, obaj prowadzili morderczą wojnę przeciw innemu wrogowi. W 1036, kiedy walka zagroziła zdemaskowaniem wszystkich, Tremere, wkroczył i użył tego jako pretekstu do podporządkowania wszystkich siódemce z jego Wewnętrznego Kręgu poprzez Przysięgę krwi. Etrius zorientował się, ze dało to dobry efekt.
Tremere zabrał Etriusa ze sobą w swoją epicką podróż do większego poznania wampirów i ich ścieżek. Około 1126, czynnie śledzili i zdobywali Matuzalema, tak żeby Rada Siedmiu mogła połączyć się i go zdiabolizować. Celem Etriusa było wyłączenie Goratrixa od korzyści ich poszukiwań.
v W 1133, Etrius asystował Tremerowi w znalezieniu i zniewoleniu Saulota. Jego długo tłumione sumienie podpowiadało mu, że to poważna zbrodnia i powinien się powstrzymać. A jednak Tremere pragnął ruszać naprzód i pewnie Goratrix by mu pomógł, gdyby nie zrobił tego Etrius. On więc przytrzymywał Starożytnego podczas gdy Tremere pił krew. Jego przeciągające się wątpliwości zniknęły, kiedy Tremere przyznał mu Ceoris i wysłał Goratrixa do Paryża. A jednak kiedy brał kierownictwo chantry widział, ze siły Goratrixa nadal są na miejscu. Szczególnie irytująca była Małgorzata, spiskujące Dziecko skazanego na wygnanie pana, chciwie głodne rangi. Frakcja konspiratorów kontynuowała ignorowanie jego rozkazów zachowania ostrożności i Przeistaczania jedynie magów. Walka kontynuowana jest do dzisiejszej nocy.